Toen ik wakker werd realiseerde ik me dat ik had gedroomd over Parijs. Dat is op zich niet zo gek, want ik lees nu een waanzinnig leuk boek over deze stad, maar wat er in mijn droom gebeurde was opmerkelijk. Ik was namelijk thuis in Parijs. Niet op vakantie, niet een weekendje weg, nee, thuis. Mijn twee trouwe viervoeters waren er, mijn vrienden waren er en nog belangrijker: al mijn meubels stonden er. De rest van de droom was ook heel gedetailleerd. Ik liep langs het Louvre, haalde stokbrood bij een bakker en sprak met een man op een bankje in het park. Ik ga op de rand van mijn bed zitten en begin te denken. Wat vind ik eigenlijk van Parijs? Heb ik een droom om er te gaan wonen? Of was dit gewoon een droom door mijn boek? Ik betrapte mezelf erop dat ik eigenlijk nieuwsgieriger ben naar wonen in het buitenland dan ik dacht. Ik heb altijd al een droom gehad om misschien ooit eens in het buitenland te wonen, maar ik merk dat die droom de laatste maanden - na een aantal jaar te zijn weg geweest - weer steeds vaker door mijn hoofd gaat. Het zou toch wat zijn; gewoon je spullen pakken, katten mee, lief mee en hup naar een nieuwe stad. Nieuwe buren, een nieuw huis, andere gebruiken, nieuw eten, nieuwe manier van leven. Spannend, leuk en ook niet meer onmogelijk in deze tijd. Europa is een soort groot land, tenminste, dat is wat de EU wil bereiken. We mogen vrij reizen, dankzij vliegtuigen ben je in maximaal vijf uur overal. Het is zo makkelijk en toch zijn we allemaal verknocht aan ons kleine landje. Natuurlijk hebben we de dare devils die gaan, zoals Heleen Beaart die het boek Quartier Heleen schreef, het boek waar ik me nu met plezier doorheen aan het worstelen ben. Maar voor mij blijft het een struikelblok. Ik denk namelijk ook gauw aan alle keerzijden, namelijk mijn familie, mijn vrienden. Hoe zal het daarmee gaan als ik weg ga? En wat als er iets gebeurt thuis in Nederland? Ben ik dan optijd terug? Wat als ik heimwee krijg? Je kan niet zomaar terug. Of wel, maar dat lijkt me zo'n gedoe. Er zijn denk ik altijd redenen om iets niet te doen, het belangrijkste is dat je het wilt. En wat er dan ook voor minnen en plussen zijn, als je het wilt, dan ga je ervoor.
Ik loop naar de woonkamer en pak het boek. Quartier Heleen, zo leest de voorkant. Quartier Timothea? Hmmm.. Klinkt toch niet zo goed. Ik zal mijn boek dan eerder een naam geven zonder mijn eigen naam erin. Is een stuk makkelijker om uit te spreken, bedenk ik me. Heleen houdt overigens ook een blog bij over haar avontuur in Parijs. In dat blog komt heel vaak de HEMA voor. Ja lieve lezers, ook in Parijs hebben ze een HEMA. Weer een reden minder om niet naar het buitenland te gaan; mijn geliefde HEMA hoef ik niet te missen. Want o, wat ben ik gek op de HEMA. Pas 23 en nu al HEMA-fan. Waar gaat het heen met de jeugd? De goede kant op dames en heren! De HEMA is een winkel met alles - sinds kort zelfs inclusief supermarkt - en daarom de ideale uitvalsbasis als je alles bij elkaar wilt hebben, maar geen zin hebt in een winkelcentrum. Dat is onze gekke ouwe HEMA. Een gezellige boel met alles erop en eraan. Nu zelfs in Parijs.
Parijs. Zou ik? Zou het? Kan het? Ik weet het niet... Maar wat ik wel weet, nu ik zo het einde van deze blog nader, is dat "thuis" weinig te maken heeft met "waar" en meer te maken heeft met "wie". Want waar je ook bent, je hebt jezelf altijd bij je. Ik denk dat dat een zin is die veel mensen in hun leven wel eens hebben gehoord. Ach, zolang we ons in dit herfstige landje nog steeds thuis voelen, zitten we hier prima. Maar ik weet ook zeker dat ik in Parijs thuis zal kunnen zijn, of in New York als we toch bezig zijn. Ook weer zo'n prachtige stad. Maar, nadenken en piekeren heeft geen zin. Uiteindelijk doen we toch wat ons hart ons ingeeft. En voor nu zit ik heerlijk, hier in mijn gekke, gezellige en super drukke Amsterdam. Maar wie weet schrijf ik over een aantal jaar vanuit een appartement in New York of Parijs. Wie zal het zeggen? Opties openlaten; dat voelt in ieder geval heel goed.
Tot over 2 weken.
Liefs,
Timothea
