Wat een dag. Eerst de hele ochtend rondgehangen in mijn huisje, daarna gefietst en toen op Facebook gedoken. Wat een foto's. Overal. Ik verbaasde mij over al die mensen die de meest waanzinnige reizen maken en ze zijn nog niet eens dertig! Ik begon me af te vragen of ik niet iets verkeerd doe. Doe ik dat? Ik bedoel, ik bezoek leuke plaatsen, ga op vakantie en geniet, maar een echte wereldreizer ben ik niet (meer). De laatste jaren merk ik dat ik niet ver hoef te vliegen om me te verbazen over de wereld. Neem bijvoorbeeld mijn straat. Elke ochtend als ik de deur uitloop, of nee ik moet natuurlijk eerlijk zijn in mijn column. Overnieuw: elke middag als ik mijn deur uitloop, zie ik de meest gekke mensen op aarde. Niet op een straathoek in China, niet op een boot in Saint Tropez, nee, gewoon in mijn straat. Neem bijvoorbeeld de vuilniszakkenneuzers. Dit groepje lieftallige dames en heren hebben het doorzoeken van vuilniszakken tot een kunst verheven. Je zet je vuilniszakken buiten, knippert met je ogen en de hele inhoud van jouw vuilniszak ligt verspreid over de stoep. Dit groepje volwassenen werkt zo snel en zo geraffineerd dat zelfs de CIA ze gebruikt als spionnen. Oke, sorry dat laatste was verzonnen. Maar ze zijn heel snel. Ik heb een avond zo'n mannetje bestudeerd. Ze lopen langs een stapel vuilniszakken, prikken met hun voet in de zak en kunnen daaruit klaarblijkelijk opmaken wat er in de zak zit. Om hun kundigheid te testen zetten in een keer expres een zak kleding op straat en gooide daar een aantal zakken vuilnis op. Die vinden ze nooit, dacht ik nog. Nog geen half uur later was ik terug van de supermarkt en ja hoor: weg zak. Deze mensen kunnen volgens mij katoen ruiken. Zit er kleding in jouw vuilniszak? Zij vinden het. Op een of andere manier waardeer ik deze dames en heren, want in tegenstelling tot de daklozen die de legerdesheilsemmer leegvissen, doen zij tenminste moeite voor hun kleding. Oke, een vergezocht positief punt, maar het is er een. Ook een bijzonder persoon in mijn straat is de man schuin tegenover mijn huis. Deze meneer op leeftijd zit ongeveer elke dag, tenzij het sneeuwt, buiten op zijn klapstoeltje. Voor de deur ofcourse. Zonnebrand kent hij niet en toch verbrandt hij nooit. Misschien komt het door zijn overdadige lichaamshaar. Wie zal het zeggen?
Ook al is er natuurlijk genoeg entertainment hier in de buurt en zelfs in mijn straat, die foto's op Facebook geven me toch steeds een gek gevoel. Alsof ik iets mis. Al die foto's van witte stranden, grote steden en vliegtuigen geven je als mens het idee dat je iets mist. Maar wat dan? Is het het reizen dat we willen doen, maar niet doen? Of is het de perceptie dat je alleen de wereld leert kennen door te reizen? Zo van: als je het niet met je eigen ogen ziet, dan zie je het niet. Ik denk het laatste. Hoe hard je ook roept de wereld te kennen, als je niet gereisd hebt, neemt niemand je serieus. Hoe weet jij nou hoe het daar is? Ja dan kan je wel een travelchannel hebben aangezet of wat filmpjes hebben gekeken op internet, maar dan weet je nog niet hoe het daar is. Of wel, maar daar kom je dan pas achter als je er eenmaal bent. Lullig, want dat tripje kost je waarschijnlijk een hoop geld. In ieder geval hebben al die vakantiefoto's mij geprikkeld om mijn mogelijkheden te gaan bekijken. Heb ik het geld? Wil ik het? En waarheen dan?
Ach, weet je, wat maakt het ook uit? Als ik ooit wil reizen, dan doe ik het. Zo niet, dan doe ik het niet. Reizen doe je namelijk toch echt voor jou en jou alleen. Reizen moet geen wedstrijd worden. Het moet geen to do-list punt zijn en ook geen middel om nieuwe inzichten te krijgen. Reizen draait om lol maken, genieten en ontspannen. Niet om presteren. Zoek je levensinzichten, dan kun je die net zo goed in jouw straat vinden als aan de andere kant van deze wereld. De ervaringen zoals we die lezen in Eat, Pray, Love zijn die van een persoon. Als wij exact dezelfde reis zouden maken, vraag ik me af of wij hetzelfde zouden meemaken. Iedereen ervaart een gebeurtenis namelijk anders. Ik had misschien pizza zitten eten in die tent en had gedacht: "hmm... die bij Porta Via is toch echt beter.." of ik had gedacht: "jeetje, ik moet echt nodig plassen!" In ieder geval acht ik de kans onwaarschijnlijk dat de pizza die voor mij lag, mij een f*ck-de-wereld-ik-ga-leven-gevoel zou geven. Eerder dat mijn broekriem een tandje losser moet! Jouw reis is wat jij ervan maakt. En echt, the sky is the limit.
Fijne zomer iedereen. En zodra hij begint hoop ik dat hij lang en zonnig blijft ;)
Timothea
